Prowadząc badania terenowe musimy dołożyć wszelkich starań, by żadne istotne wydarzenie nie zniknęło nam z pola widzenia. Niektóre z nich dzieją się jednak poza miejscem, które w danej chwili przemierzamy wzdłuż i wszerz w poszukiwaniu osób chętnych do rozmowy. Dlatego, podczas gdy główny szwadron badawczy zbierał informacje na Zawodziu, ja udałam się do kaliskiego Centrum Kultury i Sztuki na XIV Festiwal Tańca i Piosenki Ludowej PYZA. Z pozoru wydarzenie to niewiele ma wspólnego z tematem naszych badań. No bo jak występy przedszkolaków w strojach regionalnych nawiązują do zarządzania dziedzictwem kulturowym? A jednak.
Na scenie zaprezentowało się dziewięć grup, z których osiem brało udział w konkursie. Dzieci wykonywały tańce i zabawy kurpiowskie, śląskie i lubelskie, ale przede wszystkim krakowskie. Co tu dużo mówić, wszystkie występy były widowiskowe i godne podziwu. Z pewnością zarówno dzieci, jak i osoby odpowiedzialne za choreografię włożyły mnóstwo pracy w każde przedstawienie. Spośród dziewięciu zespołów jednak tylko jeden wybrał lokalny, bo wielkopolski repertuar. Jako badaczka niematerialnego dziedzictwa kulturowego Wielkopolski zastanawiam się, dlaczego? Czy tradycje muzyczne Biskupizny, Zbąszynia i Dąbrówki Wielkopolskiej są zbyt nieatrakcyjne, by konkurować z Małopolską i Lubelszczyzną? Może informacje na temat tych regionów nie są wystarczająco dostępne w porównaniu do innych? A co z samym Kaliszem? Dlaczego żaden zespół nie wystąpił w stroju chociaż inspirowanym tradycyjnym kaliskim, mimo, że festiwal odbywał się właśnie tutaj?
Wszystkie te pytania sprowadzają się właśnie do zarządzania dziedzictwem kulturowym. Zarówno w Russowie, jak i na Zawodziu badamy działalność muzeum i możliwości współpracy placówki z lokalną społecznością. Współpracy i pracy nad własnym dziedzictwem kulturowym. Myślę sobie, że wybór repertuaru na festiwal folklorystyczny również jest formą takiej współpracy i odzwierciedla sposób zarządzania lokalnym dziedzictwem.
Na scenie zaprezentowało się dziewięć grup, z których osiem brało udział w konkursie. Dzieci wykonywały tańce i zabawy kurpiowskie, śląskie i lubelskie, ale przede wszystkim krakowskie. Co tu dużo mówić, wszystkie występy były widowiskowe i godne podziwu. Z pewnością zarówno dzieci, jak i osoby odpowiedzialne za choreografię włożyły mnóstwo pracy w każde przedstawienie. Spośród dziewięciu zespołów jednak tylko jeden wybrał lokalny, bo wielkopolski repertuar. Jako badaczka niematerialnego dziedzictwa kulturowego Wielkopolski zastanawiam się, dlaczego? Czy tradycje muzyczne Biskupizny, Zbąszynia i Dąbrówki Wielkopolskiej są zbyt nieatrakcyjne, by konkurować z Małopolską i Lubelszczyzną? Może informacje na temat tych regionów nie są wystarczająco dostępne w porównaniu do innych? A co z samym Kaliszem? Dlaczego żaden zespół nie wystąpił w stroju chociaż inspirowanym tradycyjnym kaliskim, mimo, że festiwal odbywał się właśnie tutaj?
Wszystkie te pytania sprowadzają się właśnie do zarządzania dziedzictwem kulturowym. Zarówno w Russowie, jak i na Zawodziu badamy działalność muzeum i możliwości współpracy placówki z lokalną społecznością. Współpracy i pracy nad własnym dziedzictwem kulturowym. Myślę sobie, że wybór repertuaru na festiwal folklorystyczny również jest formą takiej współpracy i odzwierciedla sposób zarządzania lokalnym dziedzictwem.
W oczekiwaniu na występ, fot. Karolina Dziubata
Wiązanka wielkopolska w wykonaniu Publicznego Przedszkola nr 12 im. Koszałka Opałka, fot. Karolina Dziubata
Krakowiak w wykonaniu Publicznego Przedszkola Sióstr Nazaretanek, fot. Karolina Dziubata
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz